o zapachu pomarańczy i pierwszych przedświątecznych wypiekach

Nie ma dla mnie piękniejszego zapachu niż delikatna woń soczystych pomarańczy i dochodzący z piekarnika korzenny aromat bożonarodzeniowego piernika. Od czau przeczytanej wiele lat temu "Dziewczyny z pomarańczami" skandynawskiego pisarza Josteina Gaardera te cytrusowe owoce kojarzą mi się ze słonecznymi barcelońskimi uliczkami, skandynawskim targowiskiem i miłością, tą jedną i na całe życie. Polecam zwłaszcza panom, którzy nie zdają sobie sprawy jak pomysłowe, sprytne i zdeterminowane bywają z pozory łagodne i delikatne kobiety, gdy bardzo im na czymś zależy. Powieść zachwyca spójnością fabuły, plastycznościa opisów i ogromnym zamiłowaniem autora do astronomii, która po lekturze książki nikogo nie pozostawi obojętnym na zgłębianie tematyki ciał niebieskich, ani na smakowanie pomarańczy.

Tymczasem w mojej kuchni pachnie skórką pomarańczową, miodem i suszonymi jabłkami. Ostatnie pierniczki rosną w zakamarkach piekarnika przyoblekając głęboko orzechowy kolor.

W powietrzu czuć zbliżające się święta, choć brakuje jeszcze żywej choinki pachnącej świeżym igliwiem, światełek mieniących się najróżniejszymi kolorami i całej rodziny, ten jedyny dzień w roku zgromadzonej razem. 

Pierniczki

(na wieczory dla zakochanych)

1 jajko

2 szklanki mąki

1/3 szklanki cukru pudru

2-3 łyżki miodu

50 g miękkiego masła

łyżeczka sody

łyżka zmielonego cynamonu

przyprawa do piernika (całe opakowanie)

Masło połączyć z jajkiem i miodem. Wymieszać na gładką masę. Dodać przesianą mąkę, cukier puder, sodę, a następnie cynamon oraz przyprawę do piernika. Zagnieść ciasto i uformować z niej kulę. Włożyć ciasto do lodówki na 20 minut. Rozwałkować ciasto i powycinać dowolne kształty. Piec około15 minut w temperaturze 180 stopni. Ostygnięte pierniczki można dowolnie udekorować polewą lub lukrem. Aby pierniczki stały się miękkie i puszyste nalezy przechowywać je w metalowych puszkach wraz z rozkrojonym jabłkiem.

o niecodziennych listach i prośbach nie do odrzucenia

Domowa pracownia ręcznie wykonywanych przedmiotów, którą od jakiegoś czasu prowadzę, nie przynosi mi żadnego zysku, ale daje ogromną satysfakcję. I radość, gdy komuś się spodoba, to co robię, lub gdy zapyta gdzie można coć takiego zakupić. Długo czekałam na swoje pierwsze zamówienie, ale nawet nie przypuszczałam, jak bardzo mnie ono zaskoczy i ucieszy.

Wczoraj późnym popołudniem dostałam niezwykły list od jeszcze bardziej niezwykłej i niecodziennej kobiety. Wysłany z samego serca Polski. Przeczytałam kilkakrotnie, żeby mieć pewność, że to na pewno do mnie. Kobieta o imieniu Aleksandra bardzo uprzejmie pisała o tym, że spodobał jej się zrobiony przeze mnie pomarańczowy wianek, a zwłaszcza wykorzystane w nim owoce miechunki, które przypomniały jej stroiki i wiązanki robione przez jej zmarłą babcię z polnych kwiatów i naturalnych owocowych gałązek. Ponieważ babcia w Wigilię Bożego Narodzenia obchodziłaby imieniny Aleksandra poprosiła mnie, żebym przerobiła ten jesienny wianek w imieninowo-wigilijny stroik, który przyozdobi nagrobek jej ukochanej babci. Kobiecie bardzo zależy, aby każdy drobny szczegół przypominał jej babcię. Czerwona świeca, bo na ten kolor babcia malowała usta, sztuczne zielone świerkowe gałązki, gdyż babcia nie lubiła sypiących się żywych igiełek, i duża kokarda, bo wraz z zapachem kwiatów zebranych z ogrodu i obwiązanych rubinową kokarda w Aleksandrze ożywają najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa spędzonego z babcią.

Ujął mnie ten list, jak żaden inny. Zachwyciła więź, jaka była między tymi kobietami. Przypomniał, że nadchodzące święta, to dla wielu osób brak ukochanej osoby przy wigilijnym stole, łzy pospiesznie wycierane, na każde drobne wspomnienie i milczące podróże na cmentarz.

Ta kobieta z pewnością oddałaby najcenniejszy gwiazdkowy prezent, za kilka choćby chwil spędzonych z babcią...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Długo wczoraj nie mogłam zasnąć, ciagle mając w pamięci zupełnie niespodziewanie otrzymany list. W środku nocy zapaliłam lampkę, wyciągnęłam zwoje kolorowego filcu i zrobiłam kilka choinkowych serduszek, jakie w dzieciństwie uczyła mnie szyć moja babcia i jakie do dziś zdobią przeróżne zakamarki jej domu. Nie mogę się doczekać tych świąt i tego, co poczuje moja babcia na widok tych moich choinkowych ozdób. Może po prostu chciałabym, żeby była ze mnie dumna...